« لبخندم را حفظ می کنم همچنان ... »

لبخندی تنها که تنها نیست ، با دیگران ، به تنهایی حرفهایی دارد  

حرف که نه ، فریادها می زند

از انتهای حنجره ، از درونی که سیاهی می بارد از آن ... 

سیاهی که روزی سفید بود ، جرقه ای بر افروختش ، سوخت و سیاه شد

آن جرقه نباش امروز ...

معین       

بخندم به تلخی گریه ات ز دیاری عجیب و خاموش اما از سر اجبار می باشد